اجسام میناکاری که به صورت استاندارد و صحیح تهیه شده باشد دارای ویژگی های زیر است:
- از لحاظ شفافیت و تلالو، زیبایی قابل توجهی دارد. در واقع یک جسم میناکاری به صورت کدر نیست.
- قابل شست و شو بوده، با آب گرم یا آب سرد و یا توسط اسفنج یا هر پاک کننده‌ی دیگر قابل تمیز شدن باشد.
- حرارت و آتش بر روی آن تاثیرگذار نباشد.
- اگر با اجسام تیز و برنده بر جسم میناکاری بکشیم، هیچ‌گونه تغییر و اثری از خراشیدگی بر روی اجسام میناکاری مشاهده نمی‌کنیم.
- در برابر هیچ نوع آب و هوایی واکنش نشان نمی‌دهد.
- در برابر بسیاری از اسیدها مقاوم است مگر بعضی از اسیدها مانند اسید گوگرد و امثالهم.
- در صورتی‌که با زمین برخورد کند، ممکن است گوشه‌ای از آن به اصطلاح بپرد که آن هم قابل تعمیر است ولی این‌طور نیست که به مجرد زمین خوردن شکسته و نابود شود، مانند ظروف و اجسام چینی.
- اگر سال‌های طولانی از عمر اجسام مینا بگذرد با شست و شو مانند روز اول شفاف و برق خواهد شد.
- هنر میناکاری معمولا بر روی مسی که لعاب داده شده انجام می‌گیرد. البته بر روی فلزات دیگری مانند طلا و نقره هم امکان‌پذیر است.
- از ظروف میناکاری می‌توان برای مصارف مختلفی استفاده کرد. میوه‌خوری، شربت‌خوری، بشقاب غذا و فالوده‌خوری و غیره.
- اگر با دست بر روی اجسام مینا بکشیم برجستگی‌های ناچیزی از رنگ‌ها را لمس می‌کنیم.
- هنر دست ممکن است تغییراتی هرچند جزیی با دیگر اجسام ساخته شده قبلی داشته باشد.
